NOG 10 TE GAAN

Na een rustige nacht begint het bij Sarah toch een beetje te kriebelen. Zou het deze keer lukken om een dagje vroeger naar huis te mogen of niet ? Ze zegt me dat ze het toch één keer zou willen meemaken, meer moet dat niet zijn dan heeft ze het gehad en is ze content. Afwachten hé. Ze gaat met de kiné mee naar het kinélokaal en als ze terugkomt vertelt ze heel fier met een big smile dat ze gefietst heeft, blijkbaar stond er nu een fiets waarvan ze iets konden veranderen aan de pedalen en dan lukte het haar wel om te fietsen. 's Middags op de tour doet Dr. Renard er nog een schepje bovenop "je moogt straks misschien naar huis Sarah", Lucie tempert het een beetje en antwoordt "Ho, ho eerst de resultaten van de bloedspiegel bekijken hé" Rond 14 u moeten we naar kindercardiologie voor een echo van haar hart. Daar is het natuurlijk wachten geblazen maar haar hart blijkt nog normaal te functioneren, zucht van opluchting. Nog effen langs het winkeltje en dan terug naar de afdeling. Ze installeert zich in de gang en dan komt Leen bloedprikken en dan begint het wachten. Al een geluk dat Marieke op bezoek kwam anders zou het nogal wat geweest zijn met haar gierende zenuwen. Ondertussen proberen we uit te vinden wie die knappe gast een paar kamers verder is, een blonde jongeling, niet mis, zo type beachboy, mag er zijn. De verpleegsters lachen "ja, ja knap ventje hé, mag strakjes naar huis". Daar zijn wij vet mee. Sarah zegt lackoniek : die heeft nog haar, die zal nog maar pas starten binnenkort is die ook zo kaal als wij, benieuwd of hij dan nog zo knap is. Die pubers toch en vooral die meisjes hé ! Als de knappe onbekende jongeling vertrokken is, weet Tine te vertellen dat hij Miguel heet. Verandering van shift en nog steeds geen bloedresultaten. Nog wat wachten. Vicky is terug op dienst en blijkt ook Sarah als patient te hebben. Nog geen resultaten. Benjamin en Daan zijn ook binnengekomen. De mama's van Jan en Jasmine komen eens polsen, Jasmine mag misschien ook naar huis als haar bloedspiegel goed staat. Dan komt Vicky met een big smile en omhoog gestoken duimen met de bloeduitslag :0,20 en deze keer mag ze naar huis ! JOEPIE !! Ondertussen is Sophie met Julie, Cas en Lore op bezoek. Ik pak op mijn gemak de valiezen in en als we de ontslagbrief van Vicky gekregen hebben gaan we naar huis. Jasmine moet nog wachten op haar bloeduitslag en kijkt er met spanning naar uit. We duimen dat ook zij naar huis mag. Liesje is ondertussen met stille trom, als van gewoonte, naar huis vertrokken, die mag met regelmaat al eens een dagje eerder naar huis, toch eens vragen wat haar geheime recept is, Vichy water of geen water? WBC zijn nog gestegen dus kan er een Quick vanaf. De bomma is blij verast als ze ons ziet binnen komen en het voelt zalig aan om weer in ons eigenste bed te liggen, nu zijn het er nog 9 te gaan, we komen met onze twee handen toe om af te tellen. Op naar de 9 maandag en hopelijk valt die ook een beetje mee, duimen maar.