Sarah: Uitstel chemo 11

vrijdag 14 maart 2008

Uitstel chemo 11

Vanmorgen extra lang uitgeslapen. Veel heeft het niet geholpen want ik voel me nog steeds een zombie. Ooit ga ik eens voor een echte slaapkuur of beter een ontspanningskuur. Naar de huisdokter gebeld voor de uitslag van Sarah's bloedprik- 't ziet er allemaal toch al wat beter uit, zonder tegenslag zouden we maandag met CHEMO 11 moeten kunnen starten! Joepie! (Allez joepie kwestie van te kunnen aftellen)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

BOTKANKER - OSTEOSARCOOM

Botkanker is een vrij zeldzame vorm van kanker (ongeveer 1% van alle kankers) Botkanker mag niet worden verward met botuitzaaiingen (metastasen) ten gevolge van een kanker van een ander orgaan (longen, prostaat, borst…) waardoor het beenmerg wordt aangetast. De symptomen kunnen wel dezelfde zijn als die van een primaire botkanker, een kanker die dus alleen het bot heeft aangetast. Er bestaan verschillende vormen van primaire botkanker. De twee meest voorkomende vormen zijn osteosarcoom (of osteogeen sarcoom) en multiple myoloom (of ziekte van Kahler). Osteosarcoom treft vooral jonge mensen terwijl multiple myeloom vooral oudere mensen treft.

Alhoewel osteosarcoom vooral optreedt bij jongeren tussen 10 en 20 jaar, kan het ook op latere leeftijd optreden. Ongeveer de helft van deze kankers ontstaan in of rond de knie, maar ze kunnen in elk ander bot ontstaan. Vooral snel groeiende beenderen in armen en benen worden aangetast.
Een speciale vorm van osteosarcoom is het Ewing's Sarcoom. Deze vorm, die in tegenstelling tot osteosarcoom meer bij meisjes dan bij jongens optreedt, wordt vooral gekenmerkt door een opvallende zwelling van het aangetaste bot.

De behandeling is afhankelijk van het stadium waarin de ziekte zich bevindt en of al dan niet uitzaaiingen zijn naar andere botten of organen. Osteosarcoom wordt doorgaans behandeld met een combinatie van chemotherapie, radiotherapie en chirurgie. Via een operatie wordt zo mogelijk het aangetaste bot verwijderd. In tegenstelling tot vroeger kan een amputatie van het aangetaste lidmaat meestal worden vermeden. De behandeling zou in meer dan 60 tot 70% van de gevallen succesvol zijn.

Wat is aplasie ???

In de fabriek van ons bloed, het beenmerg, worden 3 soorten cellen gemaakt. - De rode cellen waardoor je altijd mooie rode lippen hebt. - De witte cellen die zorgen dat je kan vechten tegen een infectie. - De bloedplaatjes die ervoor zorgen dat als je een wondje hebt dit ook weer dicht gaat. Aplasie wil zeggen dat er van één of meer van deze cellen weinig in je bloed aanwezig is. We moeten voorzichtig zijn met te weinig witte cellen want dan kun je gemakkelijk een infectie krijgen. In aplasie beschermen we je dan door op te passen met bepaald eten, je bepaalde medicijnen te geven (antibiotica) en goed op de koorts te letten.

Hoe het allemaal begon.

Ergens in september 2007 kwam Sarah thuis van school met een zere en gezwollen knie. Sarah was niet gevallen, had zich niet gestoten, raar, 't zou een ontsteking kunnen zijn. Wat ijs opgelegd, ingewreven met Flexium gel een verband aangebracht. Na een paar dagen vroeg Sarah om toch maar langs de dokter te gaan, ze kon nu niet voetballen gezien haar ingegroeide teennagels en als die knie nu ook nog begon tegen te sputteren dan waren we nog verder van huis. Zo gezegd zo gedaan. De huisdokter wist ook niet juist wat er aan de hand was, 't kon inderdaad een ontsteking zijn maar stuurde ons veiligheidshalve toch maar door naar H Hart Kliniek dienst orthopedie. Op 5 oktober konden we daar terecht en ja die knie was gezwollen en die blokkeerde bij het plooien maar een zichtbare reden: neen. Er werden RX-foto's genomen waar op het eerste zicht niets speciaals te zien was. Voor alle veiligheid stuurde men ons toch maar naar de NMR-scanner dan konden we alles uitsluiten en kregen we zekerheid. Mechelen bleek het eerst mogelijk te zijn, Leuven zat en zit met ellenlange wachtlijsten. Op 26 oktober 2007 wij naar Sint Maarten in Mechelen. Het begon al goed een file van kan niet meer naar Mechelen, we kwamen rijkelijk te laat aan. Geluk dat ze de scanner toch nog wilden nemen. En daar begon het : 10 minuutjes ging het duren per slot van rekening was Sarah meer dan een uur weg. Men kwam vragen of er op de RX-en iets speciaals te zien was, neen maar die hadden we niet mee gekregen en dan kwam men nog met een spuitje met contrastvloeistof en dat laatste was eigenaardig want Sarhlag al meer dan een half uur onder de scanner. Normaliter kregen we de uitslag van de scanner op 9 november maar 26 oktober 2007 kreeg ik 's middags al telefoon op kantoor dat de eerste gegevens al binnen waren en dat men ons diezelfde dag nog wou spreken. En toen kregen we de slag van ons leven : een tumor in het dijbeen net boven de knie : KANKER genaamd osteosarcoom. De hemel kwam naar beneden en gelijktijdig ging de grond onder onze voeten open. Daar hadden we ons in de verste verte niet aan verwacht. Er werd vanuit HHart onmiddellijk een specialist in Pellenberg gecontacteerd en een afspraak gemaakt voor 29 oktober en daar zouden we wel verdere uitleg krijgen.
Eerst 's morgens nog een resem onderzoeken en dan in de namiddag naar Pellenberg. Dr. I. Samson bevestigde ons onmiddellijk het vermoeden van de specialist uit HHart. 's Anderendaags onmiddellijk binnen in Pellenberg nog een resem onderzoeken en op woensdag de biopsie. Donderdag 1 november naar huis en maandag 5 november binnen op Gasthuisberg, nog een serie onderzoeken en bloedafnames enz enz en op woensdag uitslag van de biopsie : hooggradig kwaadaardig en donderdag 8 november eerste chemodag ....

Sarah