Twee weekjes thuis (zogezegd)

Sorry maar gisteren ging het niet om wat op de blog te zetten. Het was mijn dagje niet - baaldag denk ik. Moet ook eens kunnen, niet. 'sMorgens vroeg uit de veren (ttz vroeger dan anders ) en naar de huisarts voor mijn bloedprik. Thuis eerst nog effen binnen gesprongen want ik was, ja ja, rijkelijk op tijd. De bomma was de gordijnen aan het openen en vroeg hoe het met Sarah ging wanneer ze naar huis mocht en zo. Vlug nog een en ander meegegrabbeld dat we woensdag "vergeten" waren en dan naar de dokter. Daar het verhaal van Sarah nog eens verteld en nog eens te horen gekregen dat dat van die akkefietjes zijn die er altijd "bij komen" en roet in het eten gooien. De lichaamsweerstand wordt serieus aangetast en gezien het bij Sarah blijkbaar een vrije val is van de witte bloedlichamen enz moet dat lichaam al die "afval" ook verwerken en dat kan ook in koorts resulteren en dat noemt men dan resorbtiekoorts of zo. Na een operatie kunnen patienten zo tegen dat ze naar huis mogen gaan ook zo'n koorts maken. Allez vooruit nog iets bijgeleerd. Maar of het dat is, 't zou kunnen, afwachten zegt de huisdokter ze willen in de kliniek natuurlijk eerst "het ergste" uitsluiten en het kan zeker geen kwaad dat ze zo kort op de bal spelen. Rond 19 u mocht ik bellen voor de resultaten van mijn bloedprik. Dan nog effen langs de apotheker voor mijn medicatie, langs de colruyt voor wat drank en dan terug naar GHB. Daar was Sarah ijverig aan het oefenen met de kiné. Ze hadden nog bloed geprikt en een dokter was gekomen en had gezegd dat de CRP nog redelijk hoog stond. 's Middags een lasagne opgewarmd, Sarah heeft er maar 1/4 van opgegeten. Haar eetlust is nog niet op pijl. Witte bloedcellen 1000 da's licht gestegen al op goede weg. De dokters zeggen dat ze verder doen, op mijn vraag of je de kamer mag verlaten antwoorden ze van "liever nog niet, nog effen wachten". en dus installeer ik mij solidair bij Sarah op de kamer. Ze speelt wat computerspelletjes genre woordzoeker enz en bekijkt ook het bundeltje van SW dat ze van 't school uit doorgestuurd heeft gekregen, ondertussen lees ik mijn boek ... de vergelding , spannend ! De kinderpsychologe komt langs om eens te horen hoe het met Sarah zit en met haar bitsige relatie met de papa. Donderdagavond was alles vlotjes gegaan ze had dat gedaan om mij te plezieren. Dus het kan als ze wil ! Papa moest de ganse dag werken die kwam dus pas 's avonds en hij had ook nog een vergadering van de mannen. De papa van Charlotte had ondertussen ook de mama afgelost en de twee mannen kunnen nu al eens samen buiten een sigaret gaan roken en eens iets gaan drinken. Naar de huisdokter gebeld en de uitslagen van mijn bloedprik waren goed, geen spoor van een of andere infectie, alleen mijn suikerspiegel was weer verhoogd, maar ja met al die heisja heb ik de laatste maanden ook niet meer "echt" gezond gegeten en af en toe al eens deftig gesnoept om de zenuwen te "kalmeren" dus dat wordt een pilletje extra 's avonds en de belofte van ons best te doen om in het gareel te blijven. Sarah is het ondertussen hier al dikkement beu geworden, ze wil naar huis en hoe lang gaat dat nog duren enz, enz. Forceren heeft geen zin want dan hervallen we binnen een paar dagen dus het motto is GEDULD. Tot overmaat van ramp krijgt Sarah dan in de loop van de avond nog een bloedneus ook, wat de reactie van "Lap seffens krijg ik weer bloedplaatjes en bloed" oplevert. Gelukkig duurt het niet erg lang en valt de bloeding nogal mee. Ik besluit redelijk vroeg in mijn bed te kruipen voel me zowat geliquideert en ja daar zijn de waterlanders ook; een nachtje slapen zal mij deugd doen en dan morgen er weer tegenaan. Rond middernacht komt de nachtverpleging nog koortsmeten, antibiotica toedienen enz... en dan is het slapen geblazen. Rond 5 uur was ik echter weer klaar wakker brrr wat rondwoelen in dat bed, terug indommelen en dan wakker om 7u30. Sarah slaapt nog als een roos. Hubert komt temperatuur en bloeddruk meten, geen echte koorts meer en weegt Sarah 52 en een beetje, ze is dus wat vermagerd .... Nog een zakje antibiotica en dan kan ze er weer effen tegen. Ondertussen is ons flavieke klaar wakker en begint ze te zagen dat ze naar huis wil dat ze het hier beu is enz enz Als ik haar antwoord dat ze moet geduld hebben en dat ze wel tevreden was om binnen te kunnen komen toen ze zich niet goed voelde en nu moet wachten tot de dokters vinden dat ze naar huis mag, kruipt ze verongelijkt diep onder de lakens met een soort gebrom .... van wassen en aankleden komt er momenteel niet veel in huis enkel wat gemor.