Terug op krukken (effen dan toch)

Sarah is gisteren tijdens de les LO gevallen ! Natuurlijk op haar zieke been (hoe kon het ook anders). Ik kreeg in het begin van de namiddag een sms-je van "ben gevallen en kan ni goe steunen" Lap, dacht ik, daar gaan we weer. Ik berichtje terug "hoe, wat, waar" en dan belde ze me het was atletiek en diegenen (en dat zijn er een hoop in die klas) die niet mochten lopen moesten wandelen. Zo gezegd zo gedaan en de leerlinge die naast Sarah liep sneed in een bocht ongewild Sarah de pas af en Sarah schoof uit met haar "goede" been maar dat "zieke" been kan dat (nog) niet opvangen en bonjour les dégâts flavie lag tegen de grond. En dat was precies aan het zwellen aan die operatiewonde en wat nu. Ik naar GHB gebeld naar dagzaal om te vragen wat ik best zou doen natuurlijk onmiddellijk naar GHB komen om foto's te laten nemen enz.... Danny was een half dagje vrij, die gebeld dat hij Sarah in 't school moest gaan halen, naar GHB komen waar ik aan de ingang zou staan wachten met een rolstoel. Ik zat daar op een bank in 't zonnetje te wachte,kwam er nog een ex-collegaatje tegen en maar zenuwachtig zijn. 't Kon natuurlijk van alles zijn van "gewoon" of iets met de prothese of been gebroken .... Eindelijk waren ze daar (precies op tijd) en Sarah stapte al mankend uit de auto. Mijn eerste gedacht was : dat valt nog mee ze kan toch stappen dus niks gebroken. Naar radiologie (dat was zo afgesproken) daar foto's onderbeen, bovenbeen, knie ... volgens radioloog op eerste zicht niks ergs. Dan naar dagzaal en daar waren Dr Renard, Dr Uytebroeck en Dr Labarque per "toeval" "alle drie aanwezig. Naar been gekeken, bwa. Naar de foto's gekeken, niks gebroken maar wachten op protocol van radiologie. En dan begon het wachten, wachten en nog eens wachten. Ondertussen liep de dagzaal leeg en zaten wij daar nog te wachten en nog eens te wachten.'t Ja ondertussen verga je wel van de zenuwen want je zit je zo af te vragen van is er toch iets of niet.
Dan kwam Dr Labarque het verlossende nieuws brengen : niks ernstig wel een kneuzing - bewegen binnen de pijngrens, ijs op leggen, flexiumgel smeren en rusten. Men had ook contact gehad met Dr Samson in Pellenberg en die had zijn zegen gegeven (wat volgens mij de reden was van ons lange wachten eer ze die vast gekregen hebben enz). Toen ik zei dat haar krukken thuis nog stonden en dat ik zinnens was die terug naar de mutualiteit te brengen zei de dokter dat het misschien geen slecht idee was om een paar daagjes op krukken te lopen, kwestie van een extra steun te hebben voor haar been. En dan naar huis en nu loopt ze terug op krukken (als ze ze al niet vergeet). Volgende week vrijdag moeten we op controle naar Pellenberg, benieuwd wat dat daar zal zijn...... (wordt vervolgd)

VROEM VROEM VROEM

Dit weekend was het dan zover - we gingen naar Zolder! Afspraak om 10 u aan GHB, de kinderen werden opgehaald met een limousine, de ouders mochten achterna rijden met hun eigen vehikel. Een kwestie van 's avonds terug thuis te geraken of het zou autostop worden.In totaal waren er 4 limo's die op verschillende plaatsen patiëntjes met hun broers en zussen gingen ophalen. De chauffeur van de wagen die uit Leuven vertrok wist te vertellen dat hij de avond ervoor voor een of ander champagnefeest had moeten rijden en dat er nog wat flessen in de auto voorradig waren, maar hij had ook een heleboel frisdrank voorzien. Onderweg moesten we in Bekkevoort nog een patient oppikken, Roel, zijn zus was wel mee vanuit Leuven vertrokken. En dan richting Zolder. Onderweg kreeg ik van Sarah een smsje : "Goeie whisky zenne": bleken er ook nog 3 flessen wisky in de bar van de limo te staan. Ik sms-de terug "ni te zat hé". In Zolder aangekomen stonden er al twee andere limo's op de parking, eentje was in Geel vertrokken, de andere in Tessenderlo. Een limo ontbrak, die stond in de file ergens rond Erpe-Mere en zou later aankomen. Op de parking stonden mensen van de Corvette Club Belgium die ons de nodige dokumenten verschaften om op het circuit binnen te kunnen. We hoorden de motoren van de koersauto's al loeien vroem, vroem, vroem. We konden binnenrijden en parkeren vlak aan de tent, de limo's zetten de kinderen af aan de ingang van de tent. Na het verwelkomingswoord met een korte uitleg over hoe de rest van de dag er zou uitzien kregen we een broodjes lunch aangeboden. En dan ging het richting circuit zelf. De patiëntjes konden mee rijden met 2 Hummers en de ouders .... die gingen te voet. De weergoden waren ons goed gezind en er zat een heerlijk herfstzonnetje uit. Aan het circuit stond er weer een tent met daarachter een tribune van waarop er naar de koersende auto's kon gekeken worden. Het was zaterdag dus werden er kwalificatie's gereden voor de eigenlijke koers op zondag. Een lawaai dat die auto's maken, niet te doen, we hadden allemaal een zakje met oordopjes gekregen maar zelfs dan nog was het een hels lawaai. Geen wonder dat die professionals met zo'n oorlappen rond lopen. Rani voelde zich niet lekker en de mama besloot veiligheidshalve met haar naar huis te rijden. We konden de paddocks met de blinkende sportwagens gaan bezoeken. Ze stonden allemaal bijna klaar om te gaan "koersen" daar stond voor een aardig centje materiaal bijeen. In de paddock van Kumpen & co mochten we een kijkje gaan nemen in de auto en Kumpen zelf wou wel op de foto met die bende. En dan ging het richting Mediacenter. Onderweg stonden een hele reeks blinkende vrachtwagens van de verschillende teams en tussen die vrachtwagens zag Danny plots Bert Longin lopen. Die er ook effen bijgehaald voor nog een paar fotootjes en dan verder naar het Mediacenter. We werden begeleid door de papa van Laura ook een kankerpatientje, allez ze is ondertussen wel bijna 19 zeker en ze stelt het goed. In het mediacenter zagen we de perszaal waar alle journalisten ijverig achter hun computer zaten te wachten tot het begin van de race. Op het terras konden we de start van de race meemaken weer vroem vroem, oorverdovend. Wat moet dat zijn bij een Formule1 wedstrijd ? Niks voor mij zoveel lawaai. Via de loges gingen we terug buiten terug naar de tent. Daar konden we op TV-schermen de race volgen of ook wat rondlopen tussen al het volk, daar was redelijk wat volk op de been, van alle nationaliteiten. Sarah had wat kraampjes opgemerkt, eetkraampjes en ook kraampjes met allerhande publicitair materiaal. We gingen eens kijken : 47 € voor een autootje dat vond ze toch wat veel tja 't was dan ook een schaalmodel van een of andere bolide. De t-shirts en de petten eens bekeken daar vond ze wel wat tussen en dan wou ze nog een frietje ook, ze had ze geroken. Ondertussen reed daar een caravaan koersauto's richting circuit om te gaan racen en ja in een van die bakskens bleek Koen Wauters te zitten. Iemand had ook Kris Wauters gespot die daar wat rond flaneerde terwijl zijn ploegmaat al aan het stuur zat van hun wagen. Dan terug richting tent want daar werden we rond 15u30 verwacht om terug naar de tent aan het clubhuis te gaan want van daaruit zou de tocht met de Corvette's vertrekken. Deze keer mochten de ouders wél mee met de Hummers, die reden op en af. Je zit daar wel hoog en droog in maar toch speciaal vind ik, niet echt mijnen dada precies zo'n tank waarmee je rond rijd, dat weten we dus nu ook. En daar stonden ze te blinken tussen de bomen : allemaal Corvettes in alle kleuren en van verschillende bouwjaren. De kinderen konden uitkiezen met welke wagen ze wilden meerijden en gezien er meer wagens dan kinderen waren mochten de "grote kinderen", de ouders dus,ook meerijden. We maakten onder politiebegeleiding een ritje rond het circuit en hadden veel beziens in de woonwijk achter het circuit.
Terug gekomen aan het clubhuis bleek er nog genoeg tijd over te zijn voor een tweede rit en konden de kinderen terug een wagen met chauffeur uitkiezen. Terug in de tent was het etenstijd, 's middags had men reeds onze bestellingen opgenomen er was : stoofvlees met friet, vol au vent met friet en curryworsten met friet. Tijdens de maaltijd kwamen er verschillende artiesten gesponsord door Radio 2 optreden : enen Sjarel, Tom van Idool, 2 Fabiola en Stijn en Stijn. Daarna was het tijd voor een groepsfoto. Het werd stilaan avond en de kinderen werden moe. Stilaan begon men zich klaar te maken om naar huis te gaan. Danny opgestookt om toch een woordje van dank voor die microfoon te gaan zeggen in naam van de kinderen en van de ouders, die mensen waren de ganse dag voor ons in de weer geweest en ik vond het niet kunnen dat wij allemaal zomaar zouden afbollen. Dan bleek dat men voor de kinderen nog een "kleine" attentie had. Buitengekomen bleek een van die bolides, die waar Sarah mee had meegereden zich voor onze wagen geparkeerd te hebben, we konden dus niet vertrekken. Ik met Sarah terug binnen en vermits we de chauffeur "kenden" recht op de man af en ik vroeg hem of ik de sleutels van zijn Corvette kon hebben, dat kon maar ik moest toch uitleggen waarom en toen ik zei dat hij voor onze wagen stond geparkeerd maar dat wij wel met de Corvette naar huis wilden rijden en dat hij die 's anderendaag wel terug mocht komen ophalen, was die brave man niet meer zo akkoord en ging hij zijn baksken maar verplaatsen. Verdorie mispoes en ik dacht met een Corvette te kunnen rijden. Dan dus richting huis met ons baksken. Moe maar voldaan, we hadden van alles en nog wat dat we normaal niet zouden zien, gezien en het was én plezant én interessant. Sarah vond dat dat nog eens mocht overgedaan worden volgend jaar of zo. Thuis gekomen was ze vlug ingedommeld, zondag zou ook nog een "zware" dag worden dan was het de jaarlijkse uitstap naar het voedingssalon in Brussel, weer een ganse dag op de been. Danny besloot ook mee te gaan dit jaar. En maandagmorgen ... wel dan was ons flavieken een echte zombie, ik heb haar terug in haar bed gestuurd met de opdracht "uitslapen". Dat was weer eens een wijze les, te is trop en dat kan ze nog niet aan. Ze heeft het tot nu toe eigenlijk al heel goed gedaan, elke dag naar school, huiswerk maken en lessen leren.... niet min voor die kinderen. Vrijdagavond had ze me al verteld dat ze in de namiddag wat concentratieproblemen had gehad, tja en de vrijdag heeft een vrij zwaar lessenrooster, 't is allemaal niet zo evident.

Effen paniek

Familiedag in Planckendael wat een rotweer! De kinderen wilden buiten naar de dieren maar het was koud, en nat. Toch een deel van het park gedaan en dan brrr lekker warm de tent in. En dan de rest van de week rustig zonnig herfstweer om van te rotten. Woensdag naar GHB geweest voor de wekelijkse prik en daarna effen boven geweest en dan naar huis we hadden nog meer dan een uur tijd over vooraleer we naar de kine moesten en ik zal het hebben geweten. Sarah was bekaf en was in slaap gevalle, olé. Maar tegen kwart voor vier moest ik de jonge dame wakker maken want om vier uur moesten we bij de kiné zijn en het juffertje lag in een diepe slaap maw bonjour les dégâts ! Ze zag het helemaal niet zitten en was niet te pruimen. Ik dacht zo van onderweg bekomt die wel en dat komt dan wel goed. Ja dag Jan ! Ikke zat daar met rode wangen bij de kiné want het was beeld zonder klank, die arme man heeft hemel en aarde verzet om dat madammeke aan de praat te krijgen, tevergeefs ! Haar oefeningen heeft ze naar behoren gedaan maar het was stomme film. Ik heb haar op mijn communicantenzieltje beloofd dat ze de kans niet meer zal krijgen om in slaap te vallen voor ze naar de kine moet, ja zeg. Donderdagavond begon ze van pijn in haar schouder te klagen. Lap zou die whiplash van over een paar jaar terug de kop komen opsteken. Ik ken verschillende mensen die daar met regelmaat van klok terug een opstoot van krijgen. Vrijdag terug kiné en ja het deed nog pijn dus aan de kiné gevraagd eens effen te kijken, tja .... warm houden, zalfje opsmeren en als het volgende week nog pijn doet dan gaan we eens serieus kijken. Zaterdag zegt ze me doodleuk zo van "zeg en als dat nu eens iets anders zou zijn ?" en ik "ja wat dan?" en zij "ja je weet wel zo uitzaaiingen, is dat bij Stephanie ook niet begonnen met pijn in haar schouders" ik hoorde het in Keulen donderen ,verdorie daar had ik nog niet aan gedacht, is dat niet wat "vroeg" ;ik antwoordde "dat denk ik niet", zij "ja en als het zo is wat dan" en ik "dan beginnen we terug hé we blijven vechten" en zij "zeeeeeeeeeg moet ik dan weer opnieuw beginnen" en ik "ja maar het zal anders zijn we zien dan wel" en natuurlijk de dees niet meer gerust hé,gemiljaard dat ik heb (in mijn eigen). Danny op de hoogte gebracht en die natuurlijk direct van "da kan niet allez waar denkt gij aan" en ik " ikke niet, zij" en dat vond ik ergens nog het ergste dat dat kind daar mee in haar achterhoofd zit (maar wat wil je ze is 16 ik heb altijd open en eerlijk over haar ziekte met haar gesproken dus is het ergens normaal dat zij reageert). De afspraak met Sarah en Danny gemaakt dat ik maandagmorgen eerste uur naar GHB zou bellen en mijn verhaal daar zou doen en afwachten hoe hun reactie zou zijn. Zo gezegd zo gedaan. Maandagmorgen gebeld, het hele verhaal gedaan en de eerste reactie was : "gene paniek,zoals u dat uitlegt heeft dit niets met haar "ziekte" te maken,maar voor alle zekerheid zullen we de RX-thorax van 31/10 vervroegen naar nu woensdag, dan hebben we allemaal zekerheid,maar stel haar maar gerust 9/10 is dat zo, uitzaaiingen manifesteren zich met een andere soort pijnen, probeer haar maar te kalmeren." Ik heb niet durven vragen welke soort pijnen het dan moesten zijn. Enfin vandaag dus naar GHB volle speed op de autostrade vanuit Aarschot, op dagzaal aangekomen ingeschreven en onmiddellijk gevraagd naar de RX-en , Bram was daar op controlemet zijn mama, ziet er goed uit, mét haar een hele andere gast,ferm vent geworden (was het ervoor misschien ook al maar dat weet ik niet he) gene tijd om veel te babbelen want we mochten onmiddellijk naar radiologie en daar was er ook niemand die wachtte en waren we derhalve direct aan de beurt en in een mum van tijd terug op dagzaal, langs consultatie gelopen want Sarah wou een glimp van het zwangere gevaar van Boutersem (Ilse) opvangen maar mispoes dikke poes geen Ilse te bespeuren (ze moest misschien niet werken vandaag, wie weet). De RX-thorax bleek ok (zucht) en het zou haar trapezeumspier links zijn die vast zit of zo (nog nooit van een trapezeumspier gehoord maar enfin het kind moet een naam hebben), warm houden, zalfje inmasseren en aan de kine vragen om te manipuleren. Boven op bezoek geweest bij Pol en Evelyn. Stephanie zou daar ook liggen, haar papa effen in de gang gezien :kop op meid ! Hou de moed erin ! We (ik) denken veel aan jou en hopen dat het allemaal toch nog goed mag komen. Niet opgeven ! Sterkte ! Er lagen ook weer een aantal "nieuwe" patientjes en ook "kleintjes" brrrr... ik wil dan altijd zo een toverstok hebben en dat ik die kinderen terug gezond zou kunnen toveren. Maar spijtig genoeg kán ik niet toveren, alles revolteert dan in mij ...waarom? Dan naar de kiné, nee niet meer over huis, we hebben een 25-tal minuten in de auto gezeten, zij aan het meezingen met de liedjes van haar MP3 en ik aan het meezingen met de liedjes op Radio2 (die die ik ken natuurlijk)van een "kattengejank" gesproken ! Geen wonder dat het plots begon te druppelen, te regenen en zelfs te gieten ! Bij de kine de gewone oefeningen en dan die schouder (enfin die trapezeum spier) die mannen weten natuurlijk de "plekjes" ze heeft daar zitten smoelen trekken ik had echt spijt dat ik het niet kon filmen 't was echt de moeite, enfin we zullen nu afwachten en misschien vrijdag nog eens manipuleren ? Vanavond is het voetbal België-Spanje, hopelijk zijn ze op tijd terug van de pedicure, heb Sarah met Danny meegestuurd want de nagels van haar grote tenen zijn "gescheurd" en daar knip ik niet aan,nu gaan die ook zeker weer beginnen.... Vanmorgen zat Danny al met een "spuiter", had aan zijn been gekrabd, heeft adersspat op dat been en "spssscht" het bloed spoot er uit hij had bloedsproeten tot op zijn bovenarmen, afgeduwd en hopelijk blijft hij er nu af, hoewel 't is al de tweede keer over een 4 à 5 weken had hij het ook al eens voor... De paniek is weer effen weg, tot de volgende episode en hopelijk is het dan weer loos alarm.