Sarah is gisteren tijdens de les LO gevallen ! Natuurlijk op haar zieke been (hoe kon het ook anders). Ik kreeg in het begin van de namiddag een sms-je van "ben gevallen en kan ni goe steunen" Lap, dacht ik, daar gaan we weer. Ik berichtje terug "hoe, wat, waar" en dan belde ze me het was atletiek en diegenen (en dat zijn er een hoop in die klas) die niet mochten lopen moesten wandelen. Zo gezegd zo gedaan en de leerlinge die naast Sarah liep sneed in een bocht ongewild Sarah de pas af en Sarah schoof uit met haar "goede" been maar dat "zieke" been kan dat (nog) niet opvangen en bonjour les dégâts flavie lag tegen de grond. En dat was precies aan het zwellen aan die operatiewonde en wat nu. Ik naar GHB gebeld naar dagzaal om te vragen wat ik best zou doen natuurlijk onmiddellijk naar GHB komen om foto's te laten nemen enz.... Danny was een half dagje vrij, die gebeld dat hij Sarah in 't school moest gaan halen, naar GHB komen waar ik aan de ingang zou staan wachten met een rolstoel. Ik zat daar op een bank in 't zonnetje te wachte,kwam er nog een ex-collegaatje tegen en maar zenuwachtig zijn. 't Kon natuurlijk van alles zijn van "gewoon" of iets met de prothese of been gebroken .... Eindelijk waren ze daar (precies op tijd) en Sarah stapte al mankend uit de auto. Mijn eerste gedacht was : dat valt nog mee ze kan toch stappen dus niks gebroken. Naar radiologie (dat was zo afgesproken) daar foto's onderbeen, bovenbeen, knie ... volgens radioloog op eerste zicht niks ergs. Dan naar dagzaal en daar waren Dr Renard, Dr Uytebroeck en Dr Labarque per "toeval" "alle drie aanwezig. Naar been gekeken, bwa. Naar de foto's gekeken, niks gebroken maar wachten op protocol van radiologie. En dan begon het wachten, wachten en nog eens wachten. Ondertussen liep de dagzaal leeg en zaten wij daar nog te wachten en nog eens te wachten.'t Ja ondertussen verga je wel van de zenuwen want je zit je zo af te vragen van is er toch iets of niet.
Dan kwam Dr Labarque het verlossende nieuws brengen : niks ernstig wel een kneuzing - bewegen binnen de pijngrens, ijs op leggen, flexiumgel smeren en rusten. Men had ook contact gehad met Dr Samson in Pellenberg en die had zijn zegen gegeven (wat volgens mij de reden was van ons lange wachten eer ze die vast gekregen hebben enz). Toen ik zei dat haar krukken thuis nog stonden en dat ik zinnens was die terug naar de mutualiteit te brengen zei de dokter dat het misschien geen slecht idee was om een paar daagjes op krukken te lopen, kwestie van een extra steun te hebben voor haar been. En dan naar huis en nu loopt ze terug op krukken (als ze ze al niet vergeet). Volgende week vrijdag moeten we op controle naar Pellenberg, benieuwd wat dat daar zal zijn...... (wordt vervolgd)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten